1. Mijn stront verdwijnt niet, en dat geeft me een fijn gevoel.
Hij is daar, in z’n bedje van houtkrullen. Hij lijkt knusjes geïnstalleerd. Ik bedek hem met een handvol houtsnippers en hij gaat er niet vandoor. Hij rust in mijn tuin. Zonder af te glijden naar scatoromantiek kan ik zeggen dat ik me mettertijd verzoend voel. Deze drollen die ik elke dag naar buiten werk verdwijnen niet langer in een complex systeem van afvoerbuizen naar monstrueuze filtermachines. Mijn kak blijft in de buurt. En ik voel me vreemd gerustgesteld bij die gedachte.
2. Mijn kak voedt de planten. (Of zou dat kunnen).
Ik heb een compostbak geïnstalleerd en ik gooi er al mijn organisch afval in. Op twee jaar tijd ben ik nooit aan een moestuin begonnen, dus ik heb die organische rijkdom nooit helemaal naar waarde geschat. De mogelijkheid streelt desondanks mijn ego: Martin, je produceert gewoon compost via je achterwerk! Je bent een superheld … wat een revelatie op je 41e.
3. De echte shit: de emmer schoonmaken.
Ik was bang voor operatie kaka, de penetrante geur, de vliegen, allemaal herinneringen aan de afgrijselijke hudo’s bij de scouts in mijn jeugdjaren. Maar niets van dat alles, want het was niet erger dan handschoenen aantrekken, de voor tweederde gevulde emmer oppakken en alles uitkieperen in de compostbak. Blijft over: een weerzinwekkend sapje. Van al het water dat ik niet heb verbruikt om door te spoelen heb ik toch wel wat gebruikt om schoon te maken. Twintig minuten per maand. Bedenking: in mijn ogen is de WC schrobben meer vernederend. Twee tips: een buitenkraantje hebben + de operatie voltrekken op een zonnige dag om de wanden van de emmer goed te laten opdrogen. De geur verdwijnt volledig.
4. Het ruikt lekker!
De snippers neutraliseren vieze geuren, dat wist ik al. In een doorspoeltoilet ruik je alleen maar luchtverfrisser en pleister, tegels en industriële meubels. In je composttoilet buiten ruik je hout, gras, de zon, de regen, de natuur. Wat een kick!
5. Een rituele mini-wandeling.
In de winter ren je en ben je verstijfd, maar de rest van het jaar is het top. Op laarzen of blote voeten mijn hokje binnenstappen, me op de troon zetten en kakken. Ik hoor de vogeltjes fluiten en de wind in de bladeren. Installeer je toilet onder een boom, dat beschermt tegen de hitte in de zomer. Ik had zelden last van vliegen.
6. Een ideeënfabriek
Tijdens die ochtenden op mijn droge troon besefte ik dat ik dikwijls met een idee in volle ontwikkeling zat. Inspiratie om te schrijven, gedachten over een project, een wild plan … Ik ontdekte de slow shit. Tevoren was kakken geen pretje, het moest snel gaan, het was corvee. Gaandeweg, door in houtsnippers te schijten, heb ik geleerd om wat meer tijd te nemen. En de ideeën stroomden …
7. Ik scheet in water.
Drinkwater dan nog. Als je stopt met doorspoelen is het een ware opluchting om die vreselijke onbekwaamheid een halt toe te roepen. In water schijten is vernederend. Wij zijn aarde-wezens. Ons in water doen schijten is even onterend als een dolfijn vragen om op het strand te kakken. Het is ronduit onaangenaam.
8. Een bescheiden werf
Ik heb geleerd om een hokje te bouwen, wat gezien mijn niveau van handigheid een exploot is. Vloerplanken, dak, wanden, troon, bril, papierhouder. In mijn eentje heb ik er twee dagen over gedaan. Het grootste deel van het materiaal had ik tweedehands in mijn schuur liggen. Nieuw zou het me 500 € hebben gekost. Het enige wat ik nieuw (en duur) kocht was mijn WC-bril voor 75 €.
9. Off-grid – connected
Off-grid gaan is complex voor elektriciteit, en energievoorziening in het algemeen, maar voor kak is het POEPSIMPEL: een emmer en houtschilfers! Geen loodgieter, geen techniek, geen vergunning. En eenvoud is zo deugddoend!
10. Ik mis mijn droogtoilet.
En de tuin errond. Ik had het zo goed geïnstalleerd dat ik de deur kon openzetten zonder dat iemand me zag. Ik genoot van het uitzicht, ik nam de tijd.
Bron: www.martinophoven.pro
