In 2009 reden we met een grote vrachtwagen, waar we lang in gewoond hebben, dwars door Europa. We hadden al het meest eenvoudige droogtoilet, een emmer met zaagsel, volgens Joseph Jenkins, als sanitair. Zalig om gewoon onderweg te kunnen ergens uitkieperen om opnieuw te beginnen.
De eerste keer dat mijn ogen echt open gingen om het effectief uit te dragen was in Chalon-sur-Saone. Er was een groot straattheaterfestival over de hele stad. En daartussen overal droogtoiletten.
Toen dus… begreep ik dat we effectief verantwoordelijk kunnen zijn voor de prikkels die we binnenkrijgen en die we uitsturen. Het ervaren zelf buiten de comfortzone, op momenten dat mensen open staan voor nieuwe indrukken (festivalsfeer), is de binnensluiper om het cyclisch denken in ons lijf van gewoontes te laten groeien. Het collectief, de overheid, de samenleving,… hoeft niet op te draaien voor onze excrementen. Integendeel, we maken de cyclus rond door de voedingsstoffen thuis opnieuw te laten renderen. We zijn verantwoordelijk hoe we de gekregen prikkels kunnen teruggeven. Deze zo klaarleggen dat ze opnieuw voeding kunnen worden, is de mooiste gift.
De allereerste keer was tijdens een permacultuurcursus in Kasteel Nieuwenhove. Naast de heel straffe ervaring waren we als cursisten elkaar ook enorm aan het bevruchten. Van Luc kreeg ik het boek ‘The Humanure Handbook’ van Joseph Jenkins, wat ik met heel veel gretigheid heb gelezen. Josephs boek doet me nog steeds glimlachen. De humor, de eenvoud, de tekeningetjes,… zo kan je dus transitie overbrengen ;-).
Niet veel later staan we met 14 droogtoiletten op de camping van het Boombalfestival in Lovendegem. Daar ondervonden we hoe we eerst de hele lading bagger over ons heen kregen van ‘eikes’, ‘daar ga ik nooit op’, en zoveel spot… tot veel verbazing en de hele ommezwaai van mensen die speciaal van het terrein naar deze geurloze toiletten kwamen. Bij het einde passeerden de vertrekkers en staken vol lof hun duimen op. De transitie was begonnen. Nadien volgden een aantal stadsfestivalletjes…
Dan heeft het wat stil gelegen. Tot ik samen met Jelle, Marc, Simon en anderen de festivals Gooikoorts en Ubuntu aanpakte. De samenwerking van onze coöperatieve Daarom Wel! met Jelle en Marc op Gooikoorts was een hele verrijking, hoewel we wat watertjes moesten doorzwemmen. Jelle nam de verwerking op zich, Marcs sterkte was het educatieve luik. Het verhaal was zoveel meer. Volgend jaar planten we bloemetjes, laten mensen aan hun ‘oude stront’ ruiken, radijsjes proeven,… De cyclus kan echt rond zijn voor festivalgangers, waarom dan thuis niet, waarom maatschappelijk niet?
En onlangs begon ik er echt van te genieten. Op de Erembald-happening in Asbeek, werden deze het gespreksonderwerp van de dag. De droogtoiletten combineerde ik met een organisch gegroeide eenmansstraattheater-act, zodat de boodschap nog meer gemarkeerd werd. Klein of groot, ze moesten het geweten hebben. Op die speelse, zacht confronterende manier wil ik graag verder.
Ook thuis (chalet in een bewoond bos) geniet ik ervan om achter mijn grote boekenkast mijn droogtoilet (en mijn gezondheid) te gebruiken. Het ploft niet, kost niets in gebruik. En mits echt voldoende zaagsel – ik bedek het helemaal – heb ik na het afdekken echt geen geuren (maar ik gebruik wel goed zaagsel ;-)).
Het fijne is dat ik voor mijn keukenafval niet buitenshuis hoef te gaan. Ter info: ik gebruik 3 grote emmers in roulatie. Veel werk is het eigenlijk niet.
Ook op onze thuisbasis de boerderij Welenhoeck in Herzele zijn we allemaal overtuigde ‘droogkakkers’.
Het droogtoilet maakt me gelukkig, nem. En dat overdragen, da’s plezant.
