Onderstaand gesprek maakt deel uit van de reeks ‘Het goede leven / hack the system’, waarin gewone en tegelijk bijzondere mensen vertellen wat voor hen ‘het goede leven’ is en hoe ze zich losmaken van de dwingende normen van een door hyperkapitalisme gedomineerde samenleving.
Terwijl ik vanaf een Vlaams-Brabants stationnetje de laatste kilometers naar mijn afspraak fiets, regent het gestaag. Koud is het niet, nat wel. Wanneer ik aankom, is dat snel vergeten: de kachel brandt en terwijl we praten zit Lore (27) met penselen in plaats van naalden een sjaal te breien. We kijken uit op de nog niet aangelegde tuin van het huis, dat van Lores moeder is. Er staat wel een joert én een tiny house, allebei bewoond. Op dit adres huizen mensen samen en toch apart, in wat een losvaste gemeenschap lijkt. Lore kwam hier terecht na een nomadisch jaar zonder vaste thuis.
Was het een bewuste keuze, dat jaar?
Ja, maar ik was toen ook wel heel diep aan het gaan. Ik zat in een cohousing in Leuven vlak naast een drukke steenweg en ik ben snel overprikkeld, dus ik merkte dat ik niet meer tot rust kwam en mijn job daagde mij op dat moment ook totaal niet meer uit. Ik werkte avonduren en was gewoon aan het opraken. Dus op een bepaald moment heb ik bewust gezegd: ik moet een pauze hebben en ik wil gaan reizen en even mijn ding kunnen doen. Ik had echt het geluk dat dat kon en ben heel blij dat ik het gedaan heb.
Hoe verliep die tijd?
Ik heb eerst een paar maanden geen thuis gehad. Mijn belangrijkste spullen zaten in mijn auto, de rest stond bij mama in de garage. Ik heb in het begin af en toe in de auto geslapen en voor de rest bij andere mensen thuis. Ik had toen een relatie, dus daar kon ik ook veel verblijven. Op een bepaald moment in januari, na een korte periode bij mijn papa, ben ik in een joert gaan wonen, maar na twee maanden ben ik eruit getrokken wegens gezondheidsproblemen. Ik heb daar best wel lang van moeten herstellen. Dan ben ik twee weken naar Zweden gegaan, heb nog wat bij mijn vader gewoond, en aan het begin van de zomer ben ik anderhalve maand gaan vrijwilligen in Zuid-Frankrijk. Dat was heel fijn, ik voelde mij er heel thuis. Daarna ben ik nog twee weken naar Ijsland gegaan, twee weken Pyrenneeën en recent nog drie weken terug naar de plek waar ik gevrijwilligd heb. Daarna wou ik nog naar Nieuw-Zeeland, maar het was even genoeg geweest. Uiteindelijk was het spaargeld ook op en lenen wil ik niet. Ik heb ook veel geluk met ouders die woonruimte voor me hebben.
Voel je dat nomadische aan als iets essentieels bij jezelf?
Goh, in het begin dacht ik dat wel, maar ik merk wel door echt langer weg te zijn van huis en op verschillende plaatsen te zijn zonder het gevoel dat ik een thuis heb, ik wel weer naar een basis ga verlangen. Op de duur wordt het heel vermoeiend zonder. Maar waarschijnlijk hou ik ook altijd wel de behoefte om geregeld een aantal maanden te onderbreken en niet te werken of weg te zijn. Ik vind het best weer aanpassen om terug in een geregelde job te werken en stel dat ik een woning vind, dan zet ik me daar toch ook weer vast.
Voel je je begrepen in je keuzes?
Ik heb ongeveer een jaar bewust niet gewerkt en ook niet echt een thuis gehad en ik ben wel veel mensen tegengekomen die zoiets hadden van: ah maar wat doe je dan eigenlijk, en moet je geen geld verdienen en wanneer ga je terug werken? Als je dan ‘nog niet direct’ zegt, wordt dat soms heel slecht begrepen, het is nog altijd zo van: je moet meedraaien, je moet werken, je moet geld verdienen, je moet belastingen betalen en je moet geven aan de maatschappij. Maar ik vind dat best moeilijk, want ik vind dat ik niet zo veel van de maatschappij terugkrijg. Om in aanmerking te komen voor bepaalde tegemoetkomingen lijk je netjes in één of ander patroon te moeten passen en vaak voldoe ik niet aan de voorwaarden.
Hoe ben je omgegaan met de meningen die op je af kwamen?
Vroeger vond ik dat moeilijker, het lijkt dan alsof ik een luilak ben die gewoon profiteert van andere mensen hun belastingen, maar nu kan het me niet meer zoveel schelen want iedereen zal toch een mening hebben en ik voel dat het voor mij niet klopt om daarin mee te draaien.
Het is vervelend wannneer mensen zoiets hebben van ‘wat doe jij met al die vrije tijd?’. Ik ben echt wel heel druk bezig hoor. Anderzijds, wanneer ik nadenk, besef ik dat ik ook heel wat dagen heb dat ik gewoon bij m’n familie ben, maar het is niet dat ik de hele tijd aan het niksen ben.
Wat ben je op dit moment aan het doen?
Ik werk opnieuw bij Content (verpakkingsvrije winkel) in Leuven, daar ben ik wel trots op dat ik dat doe, ik vind het fijn en kan er ook helemaal achter staan. Daarnaast ben ik singer songwriter. En ik ben ook terug bezig met tekenen en schilderen.
Welke waarden zijn voor jou belangrijk?
Ik vind eerlijkheid, openheid en transparantie kernwaarden. Ik denk dat het mensen heel ver kan brengen als iedereen open kan en durft zijn.
Daarnaast vind ik het ook heel belangrijk als we allemaal zacht kunnen zijn voor elkaar en elkaar gewoon als gelijken kunnen zien en niet gaan discrimineren in kleine dingen.
Daarnaast hecht ik veel waarde aan de natuur en de aarde. Als mensen hebben we zo’n mooie aarde gekregen en er is echt veel te weinig respect voor, dus ik vind het belangrijk dat we ook zacht kunnen zijn voor alle dingen rondom ons, de natuur en alle levende wezens.
Vind je daarin steun in je omgeving?
Bij de mensen rondom mij wel, ik denk dat ik daar geluk mee heb, want ik ben opgegroeid in een ecologische familie. Mijn mama is ook altijd wel bezig geweest met permacultuur en allebei mijn ouders willen echt ecologisch leven. Zij zijn nog meer kapitalistisch ingesteld dan ik en dat botst soms, maar daarnaast zijn ze ook heel accepterend en hebben ze mij altijd veel ruimte gegeven. Daar voel ik dus geen waardenconflict. En ik denk dat ik ook heel veel geluk heb met de mensen rondom mij, ik zit in een soort van community die dezelfde waarden delen. Dus dat vind ik fijn. Maar ja, als je daarbuiten kijkt, de samenleving is nu niet bepaald steunend, maar ik denk dat dat ook heel moeilijk is. Er zijn zoveel mensen en hoe kan je nu allemaal hetzelfde daarin staan?
Vind je aansluiting bij leeftijdgenoten?
Ja en nee. Ik heb ook veel vrienden die ouder zijn, en ik heb vrienden die ‘meedoen’, kinderen en een gezin hebben en gewoon meedraaien in de maatschappij. Een van mijn zussen bijvoorbeeld, maar maar toch vind ik bij haar ook wel steun. Daarnaast heb ik niet zo veel vrienden die in een huisje-tuintje-boompjesituatie zitten. En als mensen mijn situatie niet begrijpen, als ik voel dat het contact niet helemaal oordeelvrij is, dan laat ik het los.
Wil je je waarden graag uitdragen of delen?
Goh, niet op een activistische manier. Vroeger had ik veel meer het gevoel dat ik ergens voor moest strijden, een periode dat ik heel lang veganistisch was en dacht: veganisme is goed voor iedereen, jullie moeten allemaal veganistisch worden. Ik ben daar een beetje klaar mee, ik wil gewoon leven en niet per se mijn waarden opdringen aan iedereen. Ik ga vooral om met mensen die mijn waarden delen. Recent heb ik ook meer gedacht: hoeveel wil ik op dit moment eigenlijk delen met de wereld? Maar dat gaat dan meer over mijn artiestenpagina enzo. Ik heb een hele tijd – ook dit jaar nog – vrij veel gepost en gedeeld op Facebook en Instagram over waar ik mee bezig was, wat er in mij omging en waar ik voor stond. Op een bepaald moment heb ik beseft dat ik dat niet om de juiste redenen deed en ben ik ermee gestopt. Ik heb even veel last gehad van het beeld dat mensen van me hadden. Ik merkte dat het totaal niet klopte, door de manier waarop ik me profileer maar ook gewoon in het echt.
Terwijl je als waarden openheid en authenticiteit hebt en je jezelf in je posts ook wel zo durfde op te stellen, blijkbaar?
Ja, er waren mensen die zoiets hadden van ‘fijn dat je dit deelt’ en ‘waw, goed bezig’, maar anderen kregen een bepaald beeld van me doordat ik zo open was. Ik heb ook bepaalde interesses, ik ben heel geïnteresseerd in seksualiteit, ik wil graag seksueel therapeut worden, en daardoor kregen mensen ook al een bepaald beeld van mij. Ik was in die periode ook echt in mijn vrouwelijkheid aan het komen en daardoor waren er mannen die een fout beeld van mij kregen. Dat is dan wel moeilijk, want ik wil gewoon open zijn over wat mij bezighoudt.
Je werd niet per se begrepen zoals jij het bedoeld had?
Nee. Ik heb meegemaakt dat iemand mijn posts als een vrijgeleide zag om me heel ongepaste foto’s te sturen, want ja, ik praat graag over seks dus dat betekent dan toch ook dat ik comfortabel ben met alles? Nee dus. Van mezelf mag ik gewoon comfortabel zijn met wat ik doe en voel, maar ja, er zijn nog altijd zoveel sociale conventies die ik heel slecht snap, en dat zorgt ervoor dat mensen bepaalde dingen over je gaan denken, en oordelen. Ik vind sociale media een gevaarlijke plek.
Je droom om seksueel therapeut te zijn betekent allicht: opnieuw studeren. Hoe kijk je daar tegenaan?
Ik vind het moeilijk. Want je kan wel coach worden, en iedereen kan zich coach noemen, maar als je echt seksuoloog wil worden, dan moet je eigenlijk psychologie of een andere studie volgen, en dan moet je ook nog een master doen, dus dat vind ik lastig want ik weet niet of ik opnieuw zo lang op de schoolbanken wil zitten. Anderzijds kan je ook je eigen informatie vergaren zonder dat je per se een hele studie moet doen, want mijn interesse is echt gewoon seksualiteit, seksuologie, dat is iets wat ik al jaren voel, maar de maatschappij hecht nog altijd heel sterk aan diploma’s.
Hoe zag je de toekomst toen je 17-18 was? Kon je voorzien dat je op dit punt zou uitkomen?
Ik denk het niet. Ik weet nog heel weinig over vroeger, ik kon toen ook echt niet aan de toekomst denken. Ik had geen toekomstbeelden, ik was aan het worstelen met wat te studeren na het middelbaar, en dan heb ik ook nog drie verschillende studies gedaan. Ik kon alleen denken ‘ik moet hier zien door te komen en dan zien we wel weer’. Ik heb twee jaar toegepaste taalkunde gestudeerd, Engels en Spaans, en dan ben ik in het derde jaar gestopt. Daarna heb ik een jaar taal en letterkunde gedaan, in Antwerpen, dat werkte ook niet. Ik raakte in die tijd in een depressie en dan ben ik twee jaar popmuziek gaan studeren in een privéschool, de jazz-/popstudio in Antwerpen. Dat was wel heel leuk. Je hoeft daar niet per se een diploma te halen dus ben ik daar ook vroeger gestopt, als muzikant heb je ook niet zo veel aan een diploma.
Dat brengt ons bij je kunstenaarschap. Heb je daar bepaalde dromen over?
Het is grappig, onlangs vroeg nog eens iemand me dat, maar ik heb echt geen specifieke droom daarover op dit moment. Omdat ik ook weet: er is heel weinig ruimte of financiering voor kunstenaars in deze periode, in deze maatschappij. Als ik daar nu groot over ga dromen, heeft dat dan wel zin als het niet gaat uitkomen? Ik heb anderhalf jaar geleden een CD uitgebracht, en ik vind het leuk om op te treden en af en toe een nummer te schrijven, maar ik ben daar ook zo traag in dat ik soms maanden aan een stuk niets doe met mijn muziek en dan opeens weer een tijdje wel. Ik laat het spontaan gebeuren, want ik weet dat als ik mezelf er discipline in probeer op te leggen dat toch niet werkt voor mij. Ik ben heel anarchistisch naar mezelf toe, dus als ik mezelf dingen opleg dan ga ik gewoon rebelleren tegen mezelf.
Het is leuk als ik er wat geld mee kan verdienen, maar ik bezie het nu momenteel niet als iets groots of dat het per se professioneel zou moeten zijn. Als mensen me vragen wat ik met mijn tijd doe, is singer-songwriter iets wat ik constant vergeet te zeggen. Er hangen ook weer zulke maatschappelijke verwachtingen aan vast: als je muzikant bent, dan moet je toch dat-en-dat-en-dat doen, en dan moet je op de radio gedraaid worden enzo. Op zich wel gek, want ik trek me op sommige vlakken heel weinig aan van wat mensen denken of zeggen, maar op andere dan weer heel sterk. Ik zou het ook heel moeilijk vinden om bekend te zijn, dat mensen dan opeens verwachtingen van je zouden hebben, of dat ze je denken te kennen, of je herkennen, je bent niet meer anoniem.
Anonimiteit is belangrijk?
Ja, en dat is het lastige, want ik wil ook graag open en transparant kunnen zijn, maar ik wil ook anoniem kunnen blijven. En dat wringt heel hard met elkaar. Ik ben altijd ook al heel wantrouwig geweest ten opzichte van mensen. Dat mensen die me niet kennen niet te veel over me moeten weten. Ik ben er zelf nog niet uit waar die balans ligt. Daar ben ik echt elke dag, of toch vaak, mee bezig. Zo van: wat is ok om te delen, vooral dan met de grotere wereld, want in nauwe relaties ben ik echt heel open, als mensen het toelaten over alles. Het is ook wel een beetje een curse als je probeert muzikant of artiest te zijn. Je moet met sociale media bezig zijn, want dat is precies waar de mensen komen kijken.
Wat is precies de curse?
Sociale media zijn een heel goed platform om je bekend te maken en je te laten zien. Ik ben altijd een flapuit geweest, maar je moet ook heel hard opletten en de hele tijd bezig zijn met: wat kan ik delen? Is dat wel gepast? Is dat niet te veel over mezelf? Het maakt je heel onzeker, om ook niet de hele tijd bezig te zijn met wie er liket en hoeveel likes je hebt.
En ik heb dan ook al die vrienden met wie ik op de jazz-/popstudio heb gezeten waarmee ik me kan vergelijken. Sommigen zijn de hele tijd covers aan het posten enzo en zichzelf muzikaal aan het profileren, terwijl ik dan de reinste nonsens aan het posten ben op mijn sociale media. Dan denk ik: ‘Die zijn het zo net iets beter aan het doen dan ik. Die zijn daar zo precies ambitieuzer in en hebben meer energie, terwijl ik hier zit van: ik ben singer songwriter, maar ik breng niks uit.’ Dan voel ik ook zo’n guilt van : ‘Ah ja, ik moet wel zoveel dingen posten of mij muzikaal meer laten zien.’
Ga je zelf op zoek naar gelegenheden om te performen?
Af en toe heb ik een optreden, maar ik zou wel meer van die dingen willen doen, en wat meer CD’s verkopen. Mijn laatste optreden was superleuk, en ik vind dat mijn nummers live zelfs veel beter uitkomen dan op de CD. Maar ik laat het op me afkomen. Ik besef dat als ik het echt graag zou willen ik er best meer achteraan kan zitten, maar tegelijk ben ik ook bang voor afwijzing en denk ik ‘Wie wil er nu mijn muziek live horen?’.
Misschien heeft het er ook mee te maken of je je muziek als werk ziet, of eerder als een hobby.
Ik zie het niet als werk. De definitie van werk in mijn hoofd is nog altijd ‘je verdient een vast loon’. En met mijn muziek verdien ik dus echt geen vast loon, wel af en toe iets door de verkoop van CD’s en door concertjes. Mijn laatste concert speelde ik gratis, we hebben niks financieel besproken, ik deed het voor een fijne vriend. Het financiële aspect blijft een zoektocht. Op basis van wat ik als muzikant op sociale media post, klinkt het alsof ik het heel serieus neem, terwijl ik het allemaal niet goed weet. Dus als je mij vraagt of het werk is of een hobby zou ik zeggen: het is iets tussenin.
Het voelt een beetje als ‘fake it till you make it’. Of soms ook als ‘fake it, and that’s it’. Dat is ook de struggle van artiest zijn: als ik de meest random dingen post, dan krijg ik daar veel aandacht voor, terwijl als ik een nieuw nummer post, dan ziet bijna niemand dat, of reageert bijna niemand. Ik ben nu een reeks aan het posten van video’s die ik heb opgenomen in Frankrijk en daar krijg ik bijna geen reactie op, en op de rest wel. Soms voelt het als een kick in the face. Ik las eens een quote van een muzikant die zei: ‘Breng een nieuw nummer uit en niemand kijkt, maar bak een cake en de wereld staat op z’n kop.’ Er is ook zoveel verzadiging natuurlijk, je krijgt constant nieuwe nummers naar je kop gegooid. Ik denk dat mensen kiezen voor gemakkelijke content. Dat is ook wat sociale media met ons doen: scrollen, scrollen, scrollen en je wil alles zo snel mogelijk gezien hebben. En als het te lang duurt of het is te veel tekst … Ik kan dat ook zien in mijn Youtube-kanaal, hoe lang mensen naar mijn video’s kijken. Ze schakelen uit binnen de minuut hè. Dus dan voelt het soms wel van ‘Waarom doe ik dat eigenlijk? Voor die 5 mensen die wel heel enthousiast zijn, waaronder mijn ouders?’ (lacht)
Haalt het jou naar beneden?
Ja en nee, het ene moment wel en het andere niet. Misschien soms ook onbewust.
De 5 grootste uitdagingen op wereldvlak, volgens Lore (niet per se in deze volgorde):
de grootindustrie, de vleesindustrie bijvoorbeeld
het contrast tussen rijk en arm, dat alleen maar groter wordt
consumentisme
de moderne geneeskunde
gebrek aan respect voor het milieu: met de vinger wijzen naar individuen (je moet minder met de auto rijden), terwijl overheden vervuilende industrieën blijven subsidiëren.
30 december 2022 at 11:06
Hai Lore, wat mooi om te delen. Ik voel deze zoektocht ook aan bij 1 van mijn dochters (ook bij mezelf) en vind het knap dat je meegaat met je eigen stroom en niet met deze opgelegd door de maatschappij. Alles moet zo kunnen gecatalogeerd worden alsof wij mensen een product zijn die thuishoren op een schap in de winkel.
Er moet een etiket kunnen geplakt worden. Er moet een doel vooropgesteld worden om te verantwoorden waar je mee bezig bent. Er moet ‘zekerheid’ voor de toekomst zijn, al verlies je dan jezelf. En ook dat… jezelf moet je dan weer kunnen omschrijven om op een schapje te passen.
Heel moedig en mooi interview. Bedankt om dit te delen.